تکنیک ایمونوفلورسانس یکی از انواع تکنیکهای ایمنواسی می باشد که از طریق نشان دار کردن آنتی بادی و یا آنتی ژن با فلوروکروم و با استفاده از میکروسکوپ فلورسانس قابل اجرا می باشد. از جمله نشانگرهای فلورسنت که در این روش مورد استفاده قرار میگیرند می توان به فلوروسئین ایزوتیوسیانات (FITC) و فیکواریترین (PE) اشاره نمود.
این نشانگرها تحت تاثیر نور UV تهییج شده، به سطح انرژی بالاتر می روند و سپس هنگام برگشت به سطح پایه میزان انرژی مازاد را به صورت فوتون نور آزاد می نمایند. از این تکنیک جهت شناسایی آنتی ژن در مقاطع بافتی و همچنین آنتی بادی های تولید شده علیه اجزای سلولی بدن استفاده می شود.IF به دو روش مستقیم و غیر مستقیم انجام میشود.
- روش ایمونوفلورسانس مستقیم
جهت شناسایی آنتی ژن های بافتی به وسیله آنتی بادی های نشاندار شده با فلوروکروم کاربرد دارد. کاربرد روش مستقیم در تشخیص پاتوژن هایی مانند لژیونلا پنوموفیلا، پنوموسیستیس کارینی، کلامیدیا تراکوماتیس، نایسریا گنوره، CMV pp65 و همچنین بررسی بیماری های بافتی مانند پمفیگوس، واسکولیت و گلومرولونفریت می باشد.
- روش ایمونوفلورسانس غیرمستقیم
از این روش برای شناسایی آنتی بادی علیه آنتی ژنهای خودی بدن در سرم فرد بیمار استفاده می شود. حساسیت این روش بسیار بالا بوده و مقادیر آنتی بادی کمتر از ug/ml ر0.1 را می توانند تشخیص دهند. از این تکنیک می توان برای شناسایی انواع اتو آنتی بادیها در بدن مانندANA ، آنتی بادی ضد HSV و CMV استفاده نمود.